Jest to forma kształcenia w ramach którego proces kształcenia zostaje oparty na modułach (nie ma wyodrębnionych programów nauczania dla poszczególnych przedmiotów), obejmujących zintegrowane treści kształcenia z różnych dziedzin. Z modułów są tworzone modułowe programy kształcenia.
Charakterystycznymi cechami kształcenia modułowego, w odróżnieniu od kształcenia przedmiotowego, są następujące założenia:

• proces uczenia się dominuje nad procesem nauczania,
• uczeń jest podmiotem w procesie kształcenia zawodowego, może podejmować decyzje
• dotyczące kształcenia w zależności od własnych potrzeb i możliwości,
• rozwiązania organizacyjno programowe dają możliwość uzyskania kwalifikacji zawodowych różnymi drogami,
• każdy moduł zaliczany oddzielnie daje uprawnienia do wykonywania pracy zawodowej,
• przejście do kolejnej jednostki dydaktycznej następuje po ocenie i zaliczeniu przez ucznia jednostki poprzedniej,
• kształcenie odbywa się na zasadach transferu przyswajania umiejętności i wiedzy,
• programy kształcenia są elastyczne, poszczególne jednostki można wymieniać, modyfikować, uzupełniać oraz dostosowywać do poziomu uzyskiwanych kwalifikacji, wymagań i potrzeb gospodarki oraz lokalnego rynku pracy. 

Program na potrzeby kształcenia modułowego powinien być tak zaprojektowany, aby uczący mogli wybrać oddzielny moduł (moduły), które najlepiej odpowiadają ich indywidualnym potrzebom 
i umiejętnościom oraz mogli rozpocząć lub zakończyć edukację zgodnie z ich potrzebami. Uczący się może uzyskać zaświadczenie potwierdzające uzyskanie kwalifikacji zawodowych właściwych danemu modułowi.
Programy modułowe dla poszczególnych zawodów mogą spełniać podwójną rolę. Po pierwsze mogą stanowić podstawową dokumentację programową dla nauczania zawodu, z drugiej strony poszczególne moduły mogą wejść do banku modułów, który pozwoli na tworzenie nowych układów i kombinacji, nowych programów modułowych.
System kształcenia modułowego zaczął się rozpowszechniać w RFN, Szwajcarii, Holandii, Danii, USA, Wielkiej Brytanii od czasu przeprowadzonej w Tokio w 1972 roku Światowej Konferencji Oświaty Dorosłych UNESCO, na której zalecono ten system jako szczególnie przydatny na potrzeby kształcenia ustawicznego.
Począwszy od 1994 roku modułowe programy nauczania były realizowane w 5-letnich technikach 
i 3-letnich szkołach zasadniczych. Pod kierunkiem Biura Koordynacji Kształcenia Kadr (BKKK), 
w ramach programu UPET, zostały opracowane i wdrożone do praktyki szkolnej modułowe programy nauczania dla 29 zawodów robotniczych i nierobotniczych według klasyfikacji szkolnictwa zawodowego z 1993 roku.
Modułowe kształcenie zawodowe w liceach technicznych rozpoczęto w 1995 roku. Na podstawie metodologii MES zostały opracowane i wdrożone do praktyki szkolnej programy nauczania dla szkoły policealnej na podbudowie programowej liceum technicznego. Obecnie w proponowanych przez MEN we wszystkich typach szkół zawodowych. 

oprac. na podstawie: www.wsipnet.pl

Formalno-prawne podstawy kształcenia modułowego

• Ustawa z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (t. jedn. Dz. U. z 2004 r. Nr 256, 
  poz. 2572 z późn. zm.) 

• Ustawa z dnia 26 stycznia 1982 r. Karta Nauczyciela (t. jedn. Dz. U. z 2006 r. Nr 97, poz. 674 
  z późn. zm.)

• Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 12 lutego 2002 r. w sprawie ramowych planów nauczania w szkołach publicznych (Dz. U. z 2002 r. Nr 15, poz. 142, Dz. U. 
  z 2002 r. Nr 137, poz. 1155, Dz. U. z 2003 r. Nr 116. poz. 1093, Dz. U. z 2004 r. Nr 43, 
  poz. 393, Dz. U. z 2005 r. Nr 30, poz. 252)

• Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z dnia 21 maja 2001 r. w sprawie ramowych statutów publicznego przedszkola oraz publicznych szkół (Dz. U. z 2001 r. Nr 61, poz. 625, Dz. U. z 2002 r. Nr 10, poz. 96, Dz. U. z 2003 r. Nr 146, poz. 1416, Dz. U. z 2004 r. Nr 66, poz. 606, Dz. U z 2005 r. Nr 10. poz. 75, Dz. U. z 2007 r. Nr 35, poz. 222)

• Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z dnia 30 kwietnia 2007r. w sprawie warunków 
  i sposobu oceniania, klasyfikowania i promowania uczniów i słuchaczy oraz przeprowadzana sprawdzianów i egzaminów w szkołach publicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 83, poz. 562)

• Rozporządzenie Ministra Edukacji i Nauki z dnia 3 lutego 2006 r. w sprawie uzyskiwania 
  i uzupełniania przez osoby dorosłe wiedzy ogólnej, umiejętności i kwalifikacji zawodowych 
  w formach pozaszkolnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 31, poz. 216)

• Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z dnia 26 czerwca 2007r, w sprawie klasyfikacji zawodów szkolnictwa zawodowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 124, poz. 860)

• Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 13 czerwca 2003 r. w sprawie rodzajów, organizacji oraz sposobu działania publicznych placówek kształcenia ustawicznego 
  i publicznych placówek kształcenia praktycznego, w tym publicznych ośrodków dokształcania 
  i doskonalenia zawodowego (Dz. U. z 2003 r. Nr 132, poz. 1225)

• Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 13 czerwca 2003 r. w sprawie ramowych statutów: publicznego centrum kształcenia ustawicznego, publicznego ośrodka dokształcania i doskonalenia zawodowego oraz publicznego centrum kształcenia praktycznego (Dz. U. z 2003 r. Nr 132, poz. 1226)

• Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 1 lipca 2002 r. w sprawie praktycznej nauki zawodu (Dz. U. z 2002 r. Nr 113, poz. 988, Dz. U. z 2003 r. Nr 192, 
  poz. 1875)

• Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 10 września 2002 r. w sprawie szczegółowych kwalifikacji wymaganych od nauczycieli oraz określenia szkól i wypadków, w których można zatrudniać nauczycieli niemających wyższego wykształcenia lub ukończonego zakładu kształcenia nauczycieli (Dz. U z 2002 r. Nr 155, poz. 1288)

Powyższe zestawienie może być nieaktualne. W celu aktualizacji a także zapoznania się z treścią aktów prawnych proponuje odwiedzić np. stronę INTERNETOWEGO SYSTEMU AKTÓW PRAWNYCH Sejmu RP